Soneto de Cabanillas a Rosalía de Castro. A primeira dos 'santos da nosa terra' á que lle rendeu homenaxe en "Da terra asoballada".

Santos da nosa terra

(Zapatillas pintadas por Sandra Sarmiento Viña)

A Rosalía de Castro

Dúas nais me bican e me dan arrolo.

Unha, a do tempo neno, a pomba aquela

que me acochou, mimosa, no seu colo

co xeito homilde da virtú sinxela.

(Maternidade de Víctor G. Garabana)

Afundido no dor, frebente, tolo,

chamaba a morte a berros ó perdela,

cando ó ler os teus libros, ¡ou consolo!

xurdiches ti: ¡contigo tornou ela!

(Acrílico sobre táboa de Sandra Sarmiento)

Dende entón, si ferido dos penares

que ensangrentan a vida con que loito

pouso a ialma nas Follas i os Cantares.

¡Rosalía, ña nai, miña santiña!

¡mentras a rula milagreira escoito,

sinto unha doce man que me acariña!

Ramón Cabanillas: "A Rosalía de Castro", en Da terra asoballada, primeira edición Vilagarcía de Arousa, 1917, citado pola edición de Xerais e La Voz de Galicia, A Coruña, 2001, p. 19.