Ramiro Fonte e as camelias do Xardin de Pontedeume

Lola Fornos Ríos-Garabana, por cuxas veas corre sangue de artistas e ben que se nota, captou, dacabalo entre o inverno e a primavera, coa súa cámara, unhas marabillosas camelias no Xardín de Pontedeume, que os de fóra chaman Parque e tantos secretos, lembranzas e misterios eumeses agocha nas súas entrañas. As fotos trouxeron á miña memoria este fermoso poema de Ramiro Fonte:

Flores do inverno, puras

como as camelias brancas, existentes

porque a luz da mañá non as desfolla,

e viven tremedoiras, inútiles no aire;

flores de inverno sen destinatario,

estragadas coma camelias murchas

entre os papeis do chan, cunha color

que puido ser vermella e non ten nome;

abonda unha raiola de sol para que abrollen.

Non fai falla sequera

a metade das horas que se apagan na noite

para vencer dun xeito irrevogable

a leve fermosura,

a secreta verdade,

un destino de sombras.

Para ser coma ela

non debe perdurar máis que un instante.

Ramiro Fonte: “Flores de inverno”, en Capitán Inverno, Vigo, 1999, p. 26 e 27.