Pregaria de Manuel Murguia para a Virxe das Virtudes. Realizada en castelán hai pouco máis de cen anos para a nosa patroa e que eu traducín á nosa lingua

O oito de setembro de 1915, hai xa máis de cen anos, o prestixioso intelectual galeguista e daquela presidente da Real Academia Galega, Manuel Murguía, xa viúvo de Rosalía de Castro, publicaba en castelán unha fermosa pregaria á nosa patroa a Virxe das Virtudes no número 291 do xornal Ecos do Eume.

"Virgen de las Virtudes, Tú, ante quien tantas almas afligidas se habrán postrado pidiéndote auxilio en las amargas horas de su vida, ten piedad, Señora, de los que en los momentos de su dolor te ruegan acojas piadosísima a los heridos por el infortunio, por el desamparo de sus hermanos, por las penas que amargan los días de la soledad que sobre ellos pesan, por los que buscan en las mieles de tus labios las palabras de perdón que necesitan para poder soportar las ocultas penas que los agobian, por los pobres de espíritu a quienes todo hiere y nada consuela, por aquellos que viven en el frío apartamiento del mundo y, sobre todo, por el que agobiado por el peso de sus culpas y necesidad del celestial perdón a Ti se dirige contrito y pide, con las angustiosas ansias del pecador, que lo lleves cogido de la mano hasta el trono del Señor que todo lo conoce y perdona" (Manuel Murguía: "Plegaria a la Virgen de las Virtudes", en Ecos del Eume, n.º 291, Pontedeume, oito de setembro de 1915; tomado de "Escolma da nosa historia", en Cátedra, 7, Pontedeume, 2000, p. 281).

Para os que nos gusta rezarlle en galego á Virxe que os eumeses veneramos como patroa e protectora, e que eu ademais tiven moitos anos por veciña na súa capela das Virtudes, tradicín a fermosa pregaria de Murguía á nosa lingua nai:

“Virxe das Virtudes, Ti, ante quen tantas almas aflixidas se prostraron pedíndoche auxilio nas amargas horas da súa vida, ten piedade, Señora, dos que nos momentos da súa dor che pregan acollas piadosísima os feridos polo infortunio, polo desamparo dos seus irmáns, polas penas que amargan os días da soidade que sobre eles pesan, polos que procuran no mel dos teus labios as palabras de perdón que precisan para poder aturar as ocultas penas que os agonían, polos pobres de espírito aos que todo fire e nada consola, por aqueles que viven no frío afastamento do mundo e, sobre todo, polo que, atormentado polo peso das súas culpas e a necesidade do celestial perdón, a Ti se dirixe contrito e pide, coas angustiosas ansias do pecador, que o leves collido da man onda o trono do Señor que todo o coñece e perdoa”.