Usted está aquí
O adeus de Ramiro Fonte. Un poema con fondo sabor mariñán
Despedídevos dos barcos nocturnos
pois eles saben
aquel tempo supremo dos adeuses;
os sinais das estrelas que agardaban
un corazón de home que puidese
descifrar o seu cántico no ceo.
[Fotos de Carmen Rodríguez Pena]
Sen dolor, despedídevos
deses barcos nocturnos que procuran
o gume do mencer, unha ribeira escura
na que ancorar a vida como un rumbo imposible.
[Fotos de Ángel Cendón]
Porque teceron
na misteriosa urdime das tormentas
un ousado ronsel,
e gobernaron ventos inimigos,
e viron emerxer a Cruz do Sur
sobre os mastros vixías, espectantes,
e no Gran Norte, aquel que vai connosco,
amuraron un día as nosas dúbidas.
[Ilustracións das portada das edicións en galego
e castelán de Capitán Inverno]
Despedídevos deles, deses barcos
que teñen a grandeza
dos seres extinguidos, lentamente
despiden a canseira deste mar que eles deixan
ó coidado dos homes que medraron nos portos.
[Foto de Lola Fornos Ríos-Garabana]
Invocade o mariñeiro que levades moi dentro,
eternamente naufragado e triste;
[Lenzo de Abelardo Miguel]
a nostalxia das luces que derrama o mar
nos vosos rostros xoves. Despedide
estes barcos nocturnos como quen sabe acaso
que algo parte con eles.
[Foto de Carmen Rodríguez Pena]
Ramiro Fonte: "Teoría do adeus", en Pasa un segredo, Vigo, 1988, p. 56 e 57.
Añadir nuevo comentario