Usted está aquí

Lembranza dunha nevarada en Pontedeume pola Candelaria. Relato de Ramiro Fonte

JoseFS

Sempre que chegaba o dous de febreiro nos dicía a miña avoa Jesusa Barral, con aquela sabedoría, bondade e retranca que ela tiña: "Cando a Candelaria chora, a metade do inverno vai fóra; chore ou deixe de chorar, a metade do inverno está por pasar" (Foto de Tito Ríos).

A lembranza daquela frase trouxo á miña memoria o relato que fixo Ramiro Fonte en Os meus ollos dunha nevarada que caera en Pontedeume na súa infancia no día da festa que os académicos chaman da Candeloria.

"Nas xornadas verdadeiramente frías, a neve estaría a pintar un cadro formidable nos vales da montaña. Os tellados de lousa das aldeas de Monfero soportarían, doadamente, a benéfica colleita de brancura, para envexa das tellas pardas das nosas casas. Un ano, así e todo, produciuse o milagre e nevou pola Candelaria.

Nin sequera sei en qué data, entre as do calendario eclesiástico cae esta festividade. Non era día santo, pero tiña reminiscenias de xornada endomingada. Os parvuliños abriamos a comitiva que saía de Atocha e subía ata a igrexa. Alí dentro agardaba por nós o mesmísimo don Pedro para bendicir as candeas que lle presentabamos. Adornadas con liñas de cores e formas rizas, as da Candelaria eran moi singulares. Posuían algunha das características que definen os xoguetes dos pobres. Convertidas en armas, case ningunha chegaba enteira á casa. Os parvuliños lizgairos escachábanas contra as cabezas dos parvuliños confiados.

Aquela Candelaria non pasou á historia polos malpocados cilindros de cera. Os nosos tellados, que sempre se conformaran coas sabas estendidas ó clareo para crearen a ilusión da neve, amañeceron brancos.

―¡Nevou esta noite! ―anunciou a voz da tía, que regresaba da praza, onde fora facer, como todas as mañás, unha desas grandes operacións comerciais das regateiras (Fotos de Manolo Vila e Tito Ríos).

Antes de almorzar, subín ó cuarto onde durmía a miña irmá maior. Abrín a fiestra que dá á cuberta do balcón e apañei, cheo de ledicia, unha boa presada de neve. Pouseina alí case con pudor. Lavei o rostro coas mans aterecidas, facendo un aceno instintivo, como se o frío da neve fose, a diferenza do frío cotián, reparador e benéfico.

Aquela mañá, as miñas irmás e mais eu saímos da casa máis arroupados que de costume. Elas vestían uns abrigos azuis. Eu levaba aquel tres cuartos verde que me cubría os xeonllos e tiña unha carapucha moi pavera. Baixamos amodo pola escorregadiza beirarrúa de Santo Agostiño, por medo a esvarar e romper as candeas antes da consagración. Recibimos gostosos a bafarada do forno de Sinda, o arrecendo do pan acabado de cocer. A terra do Coliseo desaparecera debaixo do branco cobertor que teceran as infinitas estrelas das folerpas nunha soa noite. Nunca volvería ver así o lugar dos meus primeiros xogos colectivos. Os milagres non adoitan repetirse; se así sucedese, non serían milagres".

Ramiro Fonte: Os meus ollos, Vigo, 2003, p. 84-86. 

 

 

 

Añadir nuevo comentario